လူးတန္းစား အယူအဆ ျမတ္ဗုဒၶ

“ လူတန္းစားခြဲျခားမႈကုိ လုိလားႏွစ္သက္ျခင္းမရွိတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶ ”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ဇာတ္စနစ္မွာ အၾကီးအက်ယ္
ထြန္းကားသည္။ အိႏၵိယတြင္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ထြန္းကား
ေနဆဲဟု သိရသည္။ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ၾကီးစိုးလာျခင္းႏွင့္အတူ
ဇာတ္စနစ္ ထြန္းကားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေလးမ်ိဳး
ရွိသည္။ ၎တို႔မွာ -
- ပုဏၰားမ်ိဳး၊
- မင္းမ်ိဳး၊
- ကုန္သည္မ်ိဳးႏွင့္
- သူဆင္းရဲမ်ိဳးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼဏ၀ါဒက်မ္းဂန္မ်ား
အလိုအရ ပုဏၰားမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာမင္း၏ အာခံတြင္းမွ
ေမြးဖြားလာသည္။ မင္းမ်ိဳးတို႔သည္ ရင္ခ်ိဳင့္မွ ေမြးဖြား
လာသည္။ ကုန္သည္မ်ိဳးသည္ ခ်က္မွ ဖြားသည္။
သူဆင္းရဲမ်ိဳးသည္ ဒူးေခါင္းမွ ဖြားျမင္လာသည္ဟု
ဆိုၾကသည္။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္လာေသာအခါ သူတို႔အျမင္တြင္
လူတန္းစားတစ္ရပ္ ေပၚလာသကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမတ္စြာ
ဘုရားရွင္သည္ ဇာတ္စနစ္ကို လံုး၀ထည့္တြက္ျခင္း မျပဳဘဲ
မည္သည့္ဇာတ္စနစ္ကမဆို ဘုရားသာသနာအတြင္း
၀င္ေရာက္လာလွ်င္ သာကီ၀င္မင္းသားဘုရားသားေတာ္
ဟူေသာ အမည္ကို ရႏိုင္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူထား
ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဘုရားရွင္၏သာသနာ ေခါင္းေထာင္လာေသာအခါ ႏွိပ္ကြပ္
လိုသျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို “ျဗဟၼာ၏
ေျခဖမိုးမွ ေမြးလာသူမ်ား”ဟု သတ္မွတ္ထားၾကေလသည္။

မည္သို႔ပင္ ႏွိပ္ကြပ္ထားသည္ျဖစ္ေစ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏
ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဂုဏ္သတင္းမ်ားမွာ
မည္သုိ႔မွ် တားဆီးမရ။ သာသနာေတာ္မွာ တျဖည္းျဖည္း
ပိုပို စည္ကားလာခဲ့သည္။ မင္းညီမင္းသားမ်ား၊ သူေဌး
ကုန္သည္မ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား….လူတန္းစားမ်ိဳးစုံ
၀င္ေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သားေတာ္အျဖစ္
ခံယူေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ထိုေခတ္က ၾကီးက်ယ္ေသာ၊
တပည့္တပန္း မ်ားစြာျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ပုဏၰားၾကီး
မ်ားလည္း ပါ၀င္လာၾကသည္။

ထိုအထဲတြင္ ၀ါေသ႒ပုဏၰားၾကီးႏွင့္ ဘာရဒြါဇပုဏၰားၾကီး
တို႔လည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ ျမတ္စြာ
ဘုရားကို ဥပသကာအျဖစ္ ၾကည္ညိဳရုံျဖင့္ အားမရႏိုင္ၾကဘဲ
ဘုရားသာသနာတြင္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရယူလိုခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပဏာမခြင့္ျပဳသည့္အေနျဖင့္
ကိုရင္၀တ္ခြင့္ ျပဳလိုက္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ကိုရင္ၾကီး
ႏွစ္ပါး တိုင္ပင္ၾကသည္။

“ငါ့ရွင္ ဘာရဒြါဇ၊ ျမတ္စြာဘုရား စၾကၤံၾကြေနတယ္၊ ဒို႔ သြားၿပီး
စကားေျပာၾကရေအာင္”

“ေကာင္းတာေပါ့၊ သြားစို႔ေလ”

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က -

“သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ပုဏၰားေတြအျဖစ္ကေန ဘုရားသာသနာ
၀င္လာၾကတာေနာ္၊ သင္တို႔ အခုလို ၀င္လာေတာ့ ပုဏၰားေတြက
သင္တို႔ကို မဆဲၾကဘူးလား”
ဟု ေမးလိုက္သည္။

“ဆဲတာေပါ့ဘုရား”

“ဘယ္လိုေတြမ်ား ေျပာၿပီး ဆဲၾကတာလဲ”

“ဆဲတာကေတာ့ စံုေနတာပဲဘုရား”
(စာတြင္ - အလိုအားေလွ်ာ္စြာ ျပည့္စံု ေစ့စပ္ေသာ ဆဲေရးျခင္း
မ်ိဳးျဖင့္ ဆဲသည္ - ဆိုထားသည္)။

“ဘယ္လိုေတြ ေျပာၿပီး ဆဲတာလဲ၊ ေျပာပါအံုး”

“ေလာကမွာ ပုဏၰားေတြပဲ ျဖဴစင္တာ၊ က်န္တဲ့အမ်ိဳးေတြက
ယုတ္ညံ့တယ္၊ (ပုဏၰားမ်ိဳးေတြပဲ အသားျဖဴတာ၊ က်န္တဲ့
အမ်ိဳးေတြက အသားမည္းတယ္၊)။ သင္တို႔ဟာ ျဗဟၼာမင္းရဲ႕
အာခံတြင္းကေန ေမြးဖြားလာတဲ့ ျမင့္ျမတ္သူ၊ စင္ၾကယ္သူမ်ား
ျဖစ္တယ္၊ ဟို သင္တို႔ ဆရာတင္ထားတဲ့ ကတံုးေတြက
ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ ေျခဖမိုးကေန ေမြးလာၾကတဲ့ လူယုတ္ေတြပဲ။
ဒီေတာ့ သင္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ျမင့္ျမတ္သူေတြက
ယုတ္နိမ့္သူေတြထံမွာ တပည့္ခံေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္
သဘာ၀မက်သလဲ - လို႔ ေျပာၿပီး တပည့္ေတာ္တို႔ကို
ဆဲၾကပါတယ္ဘုရား”

“ေအးေပါ့ေလ…သင္တို႔ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့၊ သင္တို႔
ပုဏၰားေတြရဲ႕ ၾကင္ယာဇနီးမယားေတြ ရာသီမလာၾကဘူးလား”

“လာၾကပါတယ္ဘုရား”

“ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးၿပီး ႏို႔တိုက္တာေကာ
ေတြ႕ဖူးၾကဘူးလား”
“ေတြ႕ဖူးပါတယ္ဘုရား”

“ေအး…ဒီလို သဘာ၀အတိုင္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ဒီ အဂၤါဇာတ္ကေန
ထြက္လာၾကတာ သိရဲ႕သားနဲ႔၊ လူတန္းစားေတြ ခဲြျခားၿပီး အာခံတြင္းက
ေမြးတာ၊ ရင္ခ်ိဳင့္က ေမြးတာ၊ ခ်က္က ေမြးတာ၊ ဒူးေခါင္းက ေမြးတာ၊
ေျခဖမိုးက ေမြးတာဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀
မက်လိုက္သလဲ”

“သင္တို႔ လက္ရွိ လူ႕ေလာကကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
ေလာကမွာ အေျခခံအားျဖင့္ မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တဲ့
အရာေတြ ရွိတယ္…
-သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္း၊
-သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း၊
-သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပဳက်င့္မွားျခင္း၊
-လိမ္ညာေျပာျခင္း၊
-ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာျခင္း၊
-အေရမရအဖတ္မရေတြ ေျပာျခင္း
-ဂုံးေခ်ာဂံုးတုိက္ျခင္း၊
-သူတစ္ပါးဥစၥာကို မတရားသိမ္းပိုက္လိုျခင္း၊
-အေတြးအေခၚအယူအဆမွားယြင္းျခင္း
တို႔ျဖစ္တယ္။

ဆင္းရဲသားကလည္း သူ႕အသက္ သတ္တယ္၊ ခိုးတယ္၊
ၾကာခိုတယ္၊ မုသားေျပာတယ္၊ …………။ အဲဒီလိုပဲ
သူေဌးလည္း လုပ္တယ္၊ မင္းေတြလည္း လုပ္တယ္၊
ပုဏၰားေတြလည္း လုပ္တယ္။

ဒီ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ဆင္းရဲသားလည္း လုပ္တာပဲ၊
သူေဌးလည္း လုပ္တာပဲ၊ မင္းေတြလည္း လုပ္တာပဲ၊ ပုဏၰား
ေတြကေတာ့ မလုပ္ဘူးလား၊ လုပ္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတဲ့
လုပ္ရပ္ေတြဟာ လူတန္းစားေပါင္းစံုမွာ ရွိေနတာပဲေလ။

အဲဒီမေကာင္းတဲ့အရာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေကာင္းတဲ့
အရာေတြလည္း ေလာကမွာ ရွိတယ္။ သူ႕အသက္ မသတ္ျခင္း၊
သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း၊ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္၊
မွန္ကန္စြာေျပာဆိုျခင္း…..စတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေတြဟာ
ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္မွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ သူေဌးမွာလည္း
ရွိႏိုင္တယ္။ မင္းေတြမွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ ပုဏၰားေတြမွာလည္း
ရွိႏိုင္တာပဲေလ။

အဲဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း ဆင္းရဲသား၊ သူယုတ္မာ ဆင္းရဲ
သားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ သူေတာ္ေကာင္း သူေဌး၊
သူယုတ္မာ သူေဌး၊ သူေတာ္ေကာင္း မင္း၊ သူယုတ္မာ မင္းဆိုၿပီး
ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲေပါ့ ပုဏၰားေတြမွာလည္း ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈ
အလိုက္ သူေတာ္ေကာင္းပုဏၰား၊ သူယုတ္မာပုဏၰားလို႔ ရွိႏိုင္တာပဲ
မဟုတ္လား”

“ဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း သို႔မဟုတ္ သူယုတ္မာဆိုတာကို
ဘယ္လို ေပတံနဲ႔ တိုင္းတာမလဲ။ လုပ္ရပ္ေတြ ေကာင္းမြန္
မွန္ကန္မႈ ရွိမရွိဆိုတာနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္
တရားနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို အကဲျဖတ္ခ်င္ရင္
- ဒီလူ တရားဘယ္ေလာက္ ျပည့္၀ေနသလဲ - ဆိုတဲ့ေပတံနဲ႔
တိုင္းတာရမယ္။”

“ငါဟာ ျဖည့္သင့္ျဖည့္ထိုက္တဲ့တရားကို ျဖည့္ၿပီးသြားလို႔
ေလာကမွာ ငါဟာ အျမတ္ဆံုးပဲ။ ဒါဟာ ရမ္းသမ္းမွန္းဆၿပီး
ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားေပတံနဲ႔ပဲ တိုင္းတာၿပီး
ေျပာတာျဖစ္တယ္”

“သင္တို႔ ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးကို သိတယ္မလား။
သူ႕ၾသဇာအာဏာဟာ သာကီ၀င္မင္းေတြထက္ အဆေပါင္း
မ်ားစြာ သာတယ္။ သာကီ၀င္မင္းေတြဟာ ပေသနဒီ
ေကာသလမင္းကို ရွိခိုးၾကရတယ္။ အ႐ိုအေသေပးၾကရတယ္။
ခရီးဦးၾကိဳျပဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာကီ၀င္မင္းေတြ ရွိခိုးရတဲ့
ပေသနဒီေကာသလမင္းက သာကီ၀င္မင္းသားက ျဖစ္လာတဲ့
ငါဘုရားကို ရွိခိုးတယ္၊ အ႐ိုအေသေပးတယ္၊ ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္။
အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တရားေၾကာင့္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္
ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုးက တရားပဲ”

စသည္ျဖင့္ အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က လူ႕တန္ဖိုးကို
အကဲျဖတ္နည္းျဖင့္ ယေန႔ ေခတ္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
အမ်ိဳးဇာတ္အရ တန္ဖိုးျဖတ္မႈ (ကမၻာအ၀န္းအတိုင္းအတာအရ)
မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အျပင္ပန္း အေဆာင္အေယာင္ကို ၾကည့္ၿပီး
ဂုဏ္သေရရွိမရွိကို အကဲျဖတ္ေနၾကေလသည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ
ၾကြယ္၀မႈရွိမရွိျဖင့္ လူ၏ ဂုဏ္ကို တိုင္းတာေနခဲ့ၾကသည္။

မျမင္ႏိုင္ေသာ ရင္တြင္းျဖစ္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္
မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္မႈကား နည္းပါးသည္။ ဤသည္ပင္
မေျပာင္းလဲေသာ လူသားတို႔၏ သဘာ၀ပင္ ျဖစ္ဟန္
ရွိေလသည္။

လူသားတို႔၏ ျမင့္ျမတ္မႈႏွင့္ ယုတ္ညံ့မႈတို႔ကို ျဖစ္ေစေသာ
အရာမ်ားကို အာ႐ံုျပဳရင္း မိမိ၏ ရင္တြင္းကိုလည္း
ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္ၾကည့္မိသည္။ မည္သည့္တရား
မ်ားက မည္မွ် ကိန္း၀ပ္ေနသနည္း။ တစ္ခ်က္ကေလး
ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိ႐ုံႏွင့္ အၾကာၾကီး အေမာေဖာက္
ေနခဲ့ေလသည္။

- အရွင္ကုသလသာမိ(ေပ်ာ္ဘြယ္)