မပ်င္းလံု႔လ အားထုတ္ၾက

     “နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ

“ဗာဟုသစၥဥၥ သိပၸဥၥ- ဗဟုသုတႏွင္ျပည့္စံုျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါး”ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူ ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟုသုတတိုးပြားေအာင္ ဆည္းပူးေလ့လာျခင္းျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာအက်င့္ကို ပ်ိဳးေထာင္အပ္၏။ ပ်င္းေနလို႔ မေတာ္ေပ။ ပ်င္းလွ်င္ ဖ်င္းမည္။ ဖ်င္းလွ်င္ ဗဟုသုတ၊ အသိဉာဏ္တို႔ ဗလာျဖစ္ မည္။ ဗဟုသုတ၊ အသိဉာဏ္တို႔ ဗလာျဖစ္ လွ်င္ ေဘးကိုေရာက္ မည္။ ေဘးကိုေရာက္ ၿပီးေနာက္ ေျမာင္းထဲ က်သြားကာ လံုး၀ သံုးမရျဖစ္ၿပီး လူ႔ဘ၀ရက်ဳိး မနပ္ဘဲ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပမည္။ ထုိ ဒႆနေလးသည္ ဆရာေတာ္ အရွင္အာစာရာ လကၤာရ(ကိုးဘြဲ႕ရဆရာေတာ္)၏ “ပ-ဖ-ဗ-ဘ-မ” ဒႆနေလးပဲျဖစ္ပါသည္။

အရာရာေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ ထက္သန္ေသာ၀ီရိယရွိဖို႔လိုအပ္၏။ “၀ီရိယ ၀ေတာ ကႎနာမ ကမၼံ နသိဇၥ်တိ”- ၀ီရိယရွိေသာသူအတြက္ မေအာင္ျမင္သည့္အရာဟူသည္ မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္လိုလွ်င္ ၀ီရိယ အရင္းခံရေပမည္။ ထက္သန္ေသာ၀ီရိယတရားရွိျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈ၏ေသာ့ခ်က္ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လို လွ်င္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လိုက အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေအာင္ ၀ီရိယစိုက္ရေပ မည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱ၀ါအနႏၲအေပၚတြင္ မဟာက႐ုဏာေတာ္ျဖစ္ကာ လမ္းမွန္ကိုညႊန္ျပႏိုင္သည့္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္လိုေသာေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ဘုရားျဖစ္ေဆးစား၍ မဟုတ္။ ဓာတ္လံုးေသာက္ၿပီး ဘုရားျဖစ္ခဲ့ျခင္းလည္း မဟုတ္။ ေလးအေသၤေခ်ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလပတ္လံုး အသက္ေသြးေခၽြးေပးဆပ္ၿပီး ပါရမီေတာ္ဆယ္ပါးကို အျပားသံုးဆယ္ျဖင့္ ျဖည့္က်င့္အားထုတ္ ၀ီရိယအျမဲမျပတ္ စိုက္ထုတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။

အေျခခံပညာမူလတန္းတုန္းက သင္ယူခဲ့ရသည့္ ယုန္ႏွင့္လိပ္ပံုျပင္ေလးထဲတြင္ ယုန္ႏွင့္လိပ္ အေျပးၿပိဳင္ရာ၌ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္ေသာ လိပ္ကေလးက ပ်င္းရိျခင္းအက်င့္ရွိသည့္ယုန္ကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပံုမွာ ၀ီရိယမျပတ္ အားထုတ္ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ အဓိကက်ေၾကာင္း ျပသထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လိပ္ ၏ေျပးႏႈန္းသည္ ယုန္ႏွင့္ယွဥ္ပါက ကြာျခားလွေသာ္လည္း ပ်င္းေနသူကို မပ်င္းသူက ၾကာလွ်င္ ေက်ာ္သြားႏိုင္ သည့္သာဓကျဖစ္၏။ ၀ီရိယရွိသူသည္ လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ထုိးထြင္း သိျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း မယြင္းမွတ္ယူထားပါေလ။

 ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါက ေသာဏာေထရီျဖစ္လာမည့္ မုဆိုးမတစ္ဦးသည္ သားသမီးက လည္းမ်ား၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကလည္း သူ႔တစ္သက္ စားလို႔မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ခ်မ္းသာသည့္ သူေဌးမႀကီးျဖစ္ ၏။ သားသမီးတို႔က အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီရွိၾကၿပီး အေမမေသခင္ အေမြကို ႀကိဳယူခ်င္ေနၾကေသာေၾကာင့္ အေမကို ေဖ်ာင္းဖ်ၾကသည္မွာ “အေမ့ အေမြေတြကို အညီအမွ် ခြဲေ၀ေပးလိုက္ၿပီး အေမကေတာ့ သားသမီးေတြ ထံ အလည္လွည့္စားေသာက္ေနထိုင္ရင္း ေျမးေတြကို ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေနထိုင္ပါ အေမ”ဟူ၍ေျပာ ဆိုၾကရာ ထိုအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္သည့္အခါတြင္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖြားအိုႀကီး ခမ်ာ ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည့္အတိုင္းျဖစ္မလာခဲ့ေပ။

 

 ေခၽြးမႏွင့္သားမက္တို႔၏ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေအာ္ဟစ္ ခံရသည့္ဒုကၡတို႔ ရင္ဆိုင္ရၿပီးေနာက္ ခြက္တစ္လံုးဆြဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ကာ ေတာင္းစားရသည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရေပေတာ့၏။ ကံေကာင္းေထာက္ မ၍ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာေတာ္တြင္ မွီခိုအားထား ရာရသျဖင့္ ေသာဏာေထရီအျဖစ္ သာသနာ့ေဘာင္ မွာ ေနခြင့္ရရွိခဲ့ေလသည္။ သာသနာ့ေဘာင္မွာလည္း အသက္ႀကီး၍ ဆြမ္းခံမလိုက္ႏိုင္ သျဖင့္ ေက်ာင္း၌ေနရစ္ခဲ့ ကာ ေရေႏြးအိုးက်ိဳရင္း၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ရင္း လူ႔ဘ၀ဒုကၡတို႔ကို သံေ၀ဂျပင္းစြာ ရရွိထားသူပီပီ တရားကိုလည္း တရားကိုလည္း မျပတ္အားထုတ္ေလ၏။ တရားအားထုတ္ရာ၌ မ်က္စိကမႈန္၊ အားကလည္း ကုန္ေနသည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္တိုင္ ကိုင္ၿပီး ပတ္ခ်ာလည္ရင္း တရားမွတ္ေလ သည္။

 

 ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားရရန္ ပါရမီ ရင့္သန္သူ ေသာဏာေထရီကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္ၿပီး တရားဓမၼ ဆံုးမေတာ္မူရာ ပီတိေသာမနႆျဖစ္ရွာေသာ ေသာဏာေထရီမႀကီးသည္ ဆံုးမထားသည့္အတိုင္း ဆက္လက္အားထုတ္လိုက္ရာ အဘိညာဏ္ရ ရဟႏၲာမႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ပံုမွန္ေနေတြ၌ ဆြမ္းခံမွျပန္လာေသာ ေထရီမငယ္တို႔က ေသာဏာေထရီမႀကီးကို ေရေႏြးက်ိဳျခင္း၊ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥတို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမၿပီးလွ်င္ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတတ္ရာ တရားထူးရရွိၿပီးသည့္ေန႔တြင္ ေရေႏြးအိုးကို မီးေမႊးစရာမလိုဘဲ တန္ခိုးျဖင့္က်ိဳျပေလသည္။ တရားထူး ရရွိထားေၾကာင္း ျပသလိုက္ျခင္းပင္။ ႂကြား၀ါျခင္းကား မဟုတ္ေပ။ 

 

တစ္ျခားေန႔မ်ား ကဲ့သို႔ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းေျပာဆုိလိုက္လွ်င္ ကံႀကီးထိုက္မည့္ အနာဂတ္အျဖစ္ကို သနားငဲ့ကြက္၍ တန္ခိုးျပျခင္းသာျဖစ္ေပသည္။ ထိုေသာဏာေထရီမႀကီးကား ရဟႏၲာေထရီမအားလံုးတြင္ တရားရရွိရန္အားထုတ္သူမ်ားထဲ၌ ၀ီရိယဧတဒက္အျဖစ္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသူျဖစ္ေပသည္။ ၀ီရိယ၏စြမ္းပကားသည္ အသက္ႀကီး၍ ဉာဏ္ရည္က်ေနသူကိုပင္ တရားထူးရရွိရန္ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သည္မွာ တကယ့္လက္ေတြ႔ သာဓကျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသက္ငယ္ရြယ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဉာဏ္ရည္ေကာင္းေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀ီရိယမျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ထိုက္ေပသည္။ ၀ီရိယမျပတ္အားထုတ္သူအဖို႔ ေလာကီအတတ္ပညာ သာမက ေလာကုတၱရာ အသိပညာပါ ရရွိႏိုင္သည္မွုာ မလႊဲဧကန္သာ ျဖစ္ေပသည္။

စာေရးသူအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္သာဓကျပလို၏။ စာေရးသူသည္ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္သူမဟုတ္ေပ။ သာမန္ဉာဏ္ရည္သာရွိသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ၀ီရိယတရားကို ယံုၾကည္စြာအားထုတ္ခဲ့သျဖင့္ သူငယ္တန္းတြင္ တတိယဆု၊ ပထမတန္းမွန၀မတန္းအထိ ပထမဆု၊ ဒသမတန္းတြင္ သခ်ၤာဂုဏ္ ထူးျဖင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ျမင္ ခဲ့ၿပီး စတသ(၄၅)သင္တန္းတက္ေရာက္၍ ကြန္ပ်ဴတာဘြဲ႔ျ ဖင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ကာ စတသတြင္ အဆင့္(၁၂၂/၉၂၅)၊ စုမွဴးသင္တန္း(၁၆၂)တြင္ အဆင့္(၂/၉၂၃)၊ ဘာသာစကားသင္တန္းအမစ(၄)၊ အုပ္စု(၁၆)တြင္ ပထမဆုရရွိကာ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ မဟာသိပၸံ(ကြန္ပ်ဴတာ)ဘြဲ႔ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ခြဲမွဴးသင္တန္း(၂၄)တြင္ အဆင့္(၁၁)ႏွင့္ တပ္စိတ္အလိုက္ မိုင္(၃၀)ဆန္းစစ္ တပ္စိတ္ ပထမဆု၊ တဆတ၌ လ/ထကထိက(ကြန္ပ်ဴတာဌာန)ႏွင့္ စာေပဦးစီး အရာရွိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္တြင္ (၆၆)ႏွစ္ေျမာက္တပ္မေတာ္ေန႔ အႀကိဳ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဲ (အရာရွိအဆင့္)တြင္ ပထမဆု၊ ထို႔ေနာက္ မဂၤလာဒံုတပ္နယ္ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ ပြဲ(အရာ ရွိအဆင့္)တြင္ ဒုတိယဆုရရွိကာ တုိင္းအထိေျဖဆိုခဲ့ရၿပီး ခလရ(၂၆၂)တြင္ တပ္ခြဲမွဴးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က ကရခ၊ တစသ(၁၂)၊ တိုက္/စည္း(အရာရွိ)သင္တန္း(၉၈)တြင္ ပထမဆုႏွင့္ ရင္းအဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမြမ္းမံ သင္တန္း(၁/၂၀၁၂)တြင္ ပထမဆု၊ ေကာ့ေသာင္းတပ္နယ္၊ စစ္သည္ေတာ္ က်င့္၀တ္ၿပိဳင္ပြဳ(အရာရွိအဆင့္)တြင္ ပထမဆုမ်ား အသီးသီးရရွိခဲ့ေပသည္။ 

 

ဉာဏ္ထံုသူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၀ီရိယကား အစြမ္းကုန္အားထုတ္သူျဖစ္၏။ ၀ီရိယ၏စြမ္းပကားကို သာဓကျပခ်င္၍သာ ဂုဏ္ကိုထုတ္ေဖာ္ရျခင္းျဖစ္၏။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ တရားဓမၼေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားႏိုင္ျခင္းမွာလည္း တရားဓမၼမ်ားကိုေလ့လာျခင္း ၀ီရိယတရားေၾကာင့္္ျဖစ္သည္။ ႐ုရွားႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ယူေနခ်ိန္၌ ဆရာေတာ္ေပါင္းစံု၏ တရားေတာ္မ်ား ေန႔စဥ္နာၾကားျခင္း၊ တရားဓမၼစာအုပ္မ်ား ဖတ္႐ႈျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးပြဲ မ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ဓမၼစာေပမွတ္စုမ်ား ထုတ္ႏႈတ္မွတ္သား ကာ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈျခင္း၊ အလွဴအတန္းမ်ားျပဳလုပ္ကာ အႏုေမာဒနာတရားမ်ား နာၾကားရာ၌ ႐ိုေသစြာ နာၾကားျခင္း၊ ေရာက္ရာေဒသတြင္ ကေလးငယ္တို႔ကို စာေပသင္ၾကားေပးျခင္း စသည့္ ၀ီရိယတရား အားထုတ္ျခင္းကို စဥ္ဆက္ မျပတ္ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ 

 

ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးသမွ် ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းအလုပ္ မၿပီးေျမာက္ေသးေပ။ ဤအခ်က္ကား သတၱ၀ါတိုင္း မိမိကုိယ္ကို အျမဲတမ္း သတိတရားျဖင့္ သိရွိထားရမည့္အခ်က္ျဖစ္ သလို ျမတ္ဗုဒၶ၏ အလိုေတာ္လည္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ ဆႏၵာဓိကတရားေတာ္တြင္ နာၾကားခဲ့ဖူးသည္မွာ “ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးသမွ် ငါခ်မ္းသာလိုက္တာ ဟူ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ မေအာင္းေမ့ေလနဲ႔” ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကား ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရေပသည္။ အနာဂါမ္အဆင့္ သို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္ေတာင္ ျဗဟၼာဘ၀ကိုခင္တြယ္သည့္ ဘ၀တဏွာရွိေနေသး၍ ခႏၶာ၀န္ခ်ၿပီးေနာက္ ကမၻာေပါင္း တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ အသက္ရွည္ၾကာေနရသည့့္ သုဒၶ၀ါသျဗဟၼျပည္၌ ျဗဟၼာဘ၀ ေနရေသး ၏။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပကျဗဟၼာမင္းႀကီး တန္ခိုးျဖင့္ မာန္ရ စ္ေနျခင္းကို တန္ခိုးခ်င္းယွဥ္ၿပိဳင္ ေအာင္ႏိုင္ကာ “ဘ၀မွန္သမွ် ဘယ္ဘ၀မွ မေကာင္း”ဟူ၍ ဆံုးမေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။ 

 

ထို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုး သည္ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး အလုပ္၊ ေလာ ကုတၱရာ ဘ၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေၾကာင္းအလုပ္တို႔ကို အသက္ရွိေနေသးသ၍ မျပတ္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနၾကရ မည္ျဖစ္ေပသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုသည္ အပ်င္းထူျခင္းႏွင့္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းကို ေရာေထြးစြာ နားလည္ေနတတ္ၾက၏။ အပ်င္းထူေနျခင္းကို ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းဟုမွတ္ယူကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္တင္ေျပာဆိုေနတတ္ၾက ၏။ ေလာက မွာ ေငြရွိေအာင္ အားထုတ္ေနဖုိ႔မလိုဘူး၊ စားေသာက္႐ံုေလာက္ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ဘာလို႔ ေလာဘေဇာ တိုက္ စီးပြားရွာေနမွာလဲ ဟူ၍ အလုပ္ကို မႀကိဳးစားၾကေပ။ သမေလာဘျဖင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္ျခင္း မ်ားကိုကား အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားပင္ မပယ္ၾကေပ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္က စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္ ၾကေသာ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္မ်ား မ်ားျပားစြာ ရွိခဲ့၏။ (ဥပမာ- အနာထပိဏ္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးႏွင့္ ၀ိသာခါ ေက်ာင္းအမႀကီးတို႔ကဲ့သို႔တည္း။) 

 

 တခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္ေန သူမ်ားသည္ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ဘ၀သံသရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀ိပႆနာျဖင့္ သာေတာ့မည္ဟူ၍ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ပင္ ေရာင့္ရဲေနတတ္ျပန္ေပသည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ဒါန၊ သီလကား သံသရာလည္ေၾကာင္း ၀ိပႆနာမွသာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟု မွတ္ယူၿပီး ဒါန၊ သီလကို ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုတတ္သူမ်ား ရွိၾကေလသည္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ျခင္းသည္ သံသရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းဟု သိျခင္းကား မွန္ေသာ္လည္း ဒါန၊ သီလကား သံသရာလည္ေၾကာင္းဟု မွတ္ယူကာ ေျပာဆိုျခင္းသည္ အျပစ္ ႀကီးေသာယူဆ ေျပာဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳျခင္းသည္ လိုခ်င္မႈ ေလာဘကို စြန္႔လႊတ္မွ ျပဳႏိုင္သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေလာဘတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ 

 

သီလေဆာက္တည္ျခင္းသည္ လည္း သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို လိုလားစိတ္ျဖစ္မွသာ ျပဳႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေဒါသ တရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ ဒါနျပဳျခင္းသည္ ဘုရားအေလာင္းအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏အလုပ္၊ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ရန္၊ နိဗၺာန္သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္ရန္ ေလွကားသဖြယ္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေသာအလုပ္ အစရွိသျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳးတို႔ကို ဆင္ျခင္ၿပီးမွ လုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အေမာဟတရားရွိျခင္းျဖစ္၏။ တရားအား ထုတ္ျခင္းသည္ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားမ်ားရွိေအာင္ အားထုတ္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္ ကမၼပထတရား(၁၀)ပါး မည္သည့္အလုပ္ပင္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေလ်ာင္းေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ သြားေနသည္ျဖစ္ေစ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားရွိေနေအာင္ ပါရမီ(၁၀)ပါး မည္သည့္ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္သည္ျဖစ္ေစ မျပတ္ သတိရွိေနမႈသည္ တရားအားထုတ္ျခင္း၏ “စံ”ထား ရမည့္ ေက်ာ႐ိုးျဖစ္ေပသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားမ်ား ရွိေနခ်ိန္၌ကား တရားအားထုတ္ျခင္း မမည္ေတာ့ပါေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီကုသိုလ္မွန္သမွ်ကို “မိုးရြာတုန္းေရခံ၊ လသာတုန္း ဗိုင္းငင္”ဆိုသလို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေပသည္။

 ၀ီရိယဟူ၍ ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ထႂကြလံု႔လ သြားလာလႈပ္ရွားေနျခင္းကိုပင္ ေခၚဆိုျခင္း မဟုတ္ေပ။ ၀ီရိယႏွစ္ပါးရွိရာတြင္ စိတ္၀ီရိယႏွင့္ ကိုယ္၀ီရိယတို႔ျဖစ္ၾက၏။ ထိုႏွစ္ပါးတြင္ စိတ္၀ီရိယက အဓိကက်၍ ဦးေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲ၊ လံု႔လ စသည္တို႔သည္ စိတ္၀ီရိယျဖစ္၏။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တုန္းက ဦးက်ည္ေပြ႔ကို လူတိုင္းၾကားဖူးၾကေပသည္။ ထုိဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္၊ ၀ါေတာ္ေလး ဆယ္ခန္႔အထိ စာၿပီးအိပ္ေန ဘိကၡေ၀ ဆိုသကဲ့သို႔ ရဟန္းသီလကိုသာ ေစာင့္ထိန္းပါေသာ္လည္း စာေပပရိယတၱိ ဘာတစ္ခုမွ မသင္ၾကားခဲ့ေပ။ တစ္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းေဆာင္ ေလသာျပဴတင္းေပါက္မွ ကို္ယ္တိုင္ေန႔စဥ္ စြန္႔ပစ္ခဲ့သည့္ ဒန္ပူ (သြားၾကားထိုးတံ)တုိ႔ ေျမျပင္၌ အပုံႀကီးျဖစ္ေနသည္ကိုျမင္ၿပီး သတိတရား၀င္သြားသည္မွာ “ယခင္ကတည္းက စာေပပရိယတၱိကို ဤဒန္ပူေလးေတြကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္နည္းနည္းျခင္း ႀကိဳးစားက်က္မွတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ယခုအခါ၌ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အလြတ္ေရးႏိုင္ၿပီး အာဂံုႏႈတ္တက္ပင္ ေဆာင္ႏိုင္ေနေပမည္” ဟူ၍ စဥ္းစားမိေလသည္။ 

 

သို႔ေသာ္ “ဤယေန႔မွစ၍ အပတ္တကုတ္ ေလ့လာႀကိဳးစားပါလွ်င္လည္း ရႏိုင္ေသးသည္”ဟူ၍ သတိ သံေ၀ဂ ႏိႈးဆြသည့္အတြက္ ရွင္ဘုရင္ထံသြားကာ ပရိယတၱိ သင္ၾကားေတာ့မည္ဆိုသည့္အေၾကာင္း မိန္႔ၾကား ရာတြင္ ဘုရင္က “က်ည္ေပြ႔ အတက္ေပါက္မွ ဒီတစ္သက္ အရွင္ဘုရား စာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္” ဟူ၍ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထား လိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ထက္သန္ျပင္းျပေနေသာ ၀ီရိယတရား ကို ႏွစ္ဆတိုးျမွင့္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပရိယတၱိကို အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေလေတာ့၏။ 

 

မ်ားမၾကာမီ ကာလတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ က်ည္ေပြ႔၌ သစ္ရြက္သစ္ခက္ေလးမ်ား ခ်ည္ေႏွာင္ကာ က်ည္ေပြ႔တြင္ အတက္ေပါက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္ဘုရင္ကို ျပသလိုက္ရာ ရွင္ဘုရင္က စာေပပရိ ယတၱိ ေမးျမန္းျခင္းမ်ားစီစဥ္ၿပီး စာေမးပြဲစစ္သည္တြင္ ေမးခြန္းမဆံုးခင္ အေျဖကို ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ျခေသၤ့ေဟာက္ သကဲ့သို႔ ေမးခြန္းမွန္သမွ် မေၾကာက္ေတာ့သည့္ အသြင္ျဖင့္ ေျဖၾကားေတာ္မူႏိုင္ေလသည္။ မေျဖၾကားႏိုင္ေသာေမးခြန္း မရွိခဲ့ေခ်။ 

 

ဤတြင္ ပိဋကတ္ သံုးပံု ႏွံ႔စပ္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးအျဖစ္ ဘြဲ႔တံဆိပ္မ်ားရရွိၿပီး ကုန္းေဘာင္ေခတ္ တြင္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ကာ ယေန႔တိုင္လည္း ဆရာေတာ္ဦးက်ည္ေပြ႔ဟူ၍ ျမန္မာတို႔ အမွတ္ရေနကာ ကေလးတု႔ိ စာႀကိဳးစားၾကဖို႔ ဦးက်ည္ေပြ႔စံထားကာ ဆံုးမေျပာၾကား ေနၾကရေပသည္။ ၀ီရိယတရား ထက္သန္သူသည္ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္က ခ်မ္းသာၿပီး လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္ပါက ဆင္းရဲရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမွန္ကိုသြား၊ လမ္းမမ်ား၊ လမ္းမွားမလိုက္မိရန္ ၀ီရိယထက္သန္သူအတြက္ အျမဲသတိခ်ပ္ရမည့္ တရားျဖစ္ေပ၏။ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ” ဆိုေသာ္လည္း ပုဂံကို ေက်ာခိုင္းေျပးေနပါက ပုဂံကိုေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အေျပးသန္ေလေလ ၾကာလာေလေလ ဆန္႔က်င္ဘက္အေ၀းသို႔ေရာက္ေလေလ ျဖစ္ေနမည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ေလွတြင္ လိုရာထိန္းေပးသည့္ ပဲ့ကဲ့သို႔ ဘ၀မွာ လမ္းမွန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ပညာတည္းဟူေသာ ပဲ့ျဖင့္ အျမဲထိန္းေက်ာင္းရေပမည္။

စာ႐ႈသူဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာအလုပ္ျဖင့္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား အားထုတ္ၾက ကာ လမ္းမွန္ရန္အတြက္ ပညာျဖင့္ အစဥ္ထိန္းခ်ဳပ္၍ နိဗၺာန္ႏွင့္မလြဲ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ ကင္းႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္: ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္း ဤဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳလိုက္ရပါသည္။ 

 

By: ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ