ကႏာၱရႏွင္းဆီ .....

ေမွ်ာ္မဆံုးတဲ့ သဲေသာင္ျပင္မွာ
ေရေလာင္းမဲ့သူ မရွိဘူး
ေပါင္းသင္မဲ့သူ မရွိဘူး
ေျမဆီၾသဇာ ျဖည့္ဆည္းေပးမဲ့သူ မရွိဘူး
လူသြား လူလာ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး ။

ျပဳစုယုယျခင္းမခံယူရပဲ
ကုိယ့္ဘ၀ကိုယ္ေက်ာင္း
သဲကႏာၱရေတာမွာ အသက္မေသေအာင္ေတာ့
ရုန္းကန္မိတယ္။

ေလျပည္မသာ ေလေပြလာတဲ့
ကႏာၱရ အလယ္မွာ
အေဖာ္မဲ့လွ်က္ တစ္ကုိယ္ထီး
ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔
ခြန္အားအထပ္ထပ္ေမြးမိတယ္။

ခုေတာ့ ...
ကိုယ့္ရုန္းကန္မႈနဲ႔ ပြင့္လန္းလာတဲ့
ပင္ယံထက္က ပန္းတစ္ပြင့္
ေဘးအခက္ခက္က ဆူးခၽြန္ေတြႏွင့္
ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္ လွလိုက္ေလျခင္း ....


ထိုပန္းသခင္အား နာမည္ေပးရပါလွ်င္
ဒုကၡကုိ ဖ်ာခင္း နာက်င္မႈကို ထီးရြက္ကာ
ပူေလာင္မႈေသာကအလယ္မွ ပြင့္လန္းလာသည့္

ကႏာၱရႏွင္းဆီ .....

လြမ္းဆုေလး