သူၾကြယ္နဲ႔ သူေတာင္းစား ( ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။ )
ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလန္မွာ ေနတုန္းက ထူးဆန္းတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို
ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဆိုင္နာမည္က “သူၾကြယ္ႏွင့္ သူေတာင္းစား” ျဖစ္တယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္
ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဖူးတဲ့ စိတ္၀င္စား စရာျဖစ္တယ္။ ဆိုင္အျပင္အဆင္က
ေရွးက်ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀က အဂၤလန္ ကို ျပန္ေရာက္ သြားသလို
ခံစားရေအာင္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆဲြ ျပင္ဆင္ထားတယ္။
ဆိုင္တံခါး၀ ေကာင္တာမွာ အလွဴခံေသတၱာေလး တစ္လံုးခ်ထားတယ္။ ေသတၱာေပၚမွာ ဆိုမားလီးယား (Somalia) အတြက္လို႔ ေရးထားျပီး ေဘးမွာ မၾကည့္ရက္စရာအငတ္ေဘးၾကံဳ ေနတဲ႔လူေတြရဲ႔ ပိုစတာပံု တစ္ခု ကပ္ထားတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဒီလုိပိုစတာ ကပ္ထားတာ နည္းနည္းေတာ့ အျမင္မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္ျပီး ဆိုင္ထဲကို ကြ်န္ေတာ္ အျမန္၀င္ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဆိတ္ေပါင္ႏွပ္နဲ႔ ၀ိုင္တစ္ခြက္မွာျပီး ထုိင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ အဲလိုေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ဒီဆိုင္နာမည္ကို ဘာျဖစ္လို႔ “သူၾကြယ္နဲ႔ သူေတာင္စား” လို႔ ေပးထားရသလဲဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔႕ သိခ်င္စိတ္က ႏိႈးထလာတယ္။
ဆိုင္ရွင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားစရာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က ဒီေနရာ တစ္၀ိုက္လံုးကို ျမိဳ႔စားၾကီးတစ္ဦး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမိဳ႔စားၾကီးဟာ အသက္ (၆၀)ျပည့္ ေမြးေန႔မတိုင္မီ တစ္ရက္မွာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး ရွာျပီး သူ႔အိမ္နဲ႔ မိသားစု အားလံုးကို ပံုဆဲြခိုင္းေစ ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ ပံုကို ဒီဆိုင္ထဲမွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ေတာ့ ပံုထဲက သူေဌးလင္မယားက ဥပဓိရုပ္ ခန္႔ခန္႔နဲ႔ သားသားနားနားပဲ။ သူ႔သားသမီးေတြက အိမ္ေရွ႔ ျမက္ ခင္းေပၚမွာ ထိုင္သူက ထိုင္၊ ရပ္သူက ရပ္၊ ကစားတဲ့သူက ကစားနဲ႔ ပန္းခ်ီကားထဲက ႐ႈခင္းက တကယ့္ေပ်ာ္စရာ အတိ၊ ဆဲြထားတယ္။
ေမြးေန႔ျပီးေတာ့ မၾကာဘူး.. ျမိဳ႔စားပိုင္နက္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းစရာ အျဖစ္တစ္ရပ္ ေပၚခဲ့တယ္။ လယ္သမား တစ္ဦး ေသသြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ မက်န္းမမာ ဇနီးျဖစ္သူက ကေလး(၄)ေယာက္နဲ႔အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္လိုက္တယ္။ သနားစရာေကာင္းတာက လယ္သမား ဇနီးဟာ ကေလးေတြစားမဲ့ အစာထဲ အဆိပ္ အရင္ခတ္ျပီး ၊ကေလးေတြ ေသသြားတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို အဆံုးစီရင္လိုက္တာျဖစ္တယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္း ျမိဳ႔စားဟာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကိုပဲ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ လူေတြက ေမးေတာ့ ျမိဳ႔စားက မေျဖခဲ့ဘူး။ စိတ္ပူျပီး အတင္းေမးမွ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲမွာ သူေတာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔မိတဲ့အေၾကာင္း၊ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ထိုင္ျပီး သူတို႔ကို လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေန တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါကို သူ႔အိမ္သားေတြက မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး လွ်စ္လွ်ဴရွဳထားတဲ့အေၾကာင္း
ပန္းခ်ီကားထဲက သူေတာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔အိမ္သားေတြကလည္း မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ျငင္းခုန္ မေနၾကဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ျမိဳ႔စားက အိမ္သားအားလံုးကို သူ႔စာၾကည့္ခန္းမွာ စုေ၀းေစျပီး စကား အခ်ဳိ႔မွာခဲ့တယ္။ အဲဒီစကားကို သားစဥ္ေျမးဆက္ မွတ္သားထားရမယ္လို႔လဲ ေျပာတယ္။ ျမိဳ႔စား ေ ျပာလိုက္တဲ့ စကားက ရိုးရိုးေလးပါပဲ ..
ဆိုင္တံခါး၀ ေကာင္တာမွာ အလွဴခံေသတၱာေလး တစ္လံုးခ်ထားတယ္။ ေသတၱာေပၚမွာ ဆိုမားလီးယား (Somalia) အတြက္လို႔ ေရးထားျပီး ေဘးမွာ မၾကည့္ရက္စရာအငတ္ေဘးၾကံဳ ေနတဲ႔လူေတြရဲ႔ ပိုစတာပံု တစ္ခု ကပ္ထားတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဒီလုိပိုစတာ ကပ္ထားတာ နည္းနည္းေတာ့ အျမင္မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္ျပီး ဆိုင္ထဲကို ကြ်န္ေတာ္ အျမန္၀င္ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဆိတ္ေပါင္ႏွပ္နဲ႔ ၀ိုင္တစ္ခြက္မွာျပီး ထုိင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ အဲလိုေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း ဒီဆိုင္နာမည္ကို ဘာျဖစ္လို႔ “သူၾကြယ္နဲ႔ သူေတာင္စား” လို႔ ေပးထားရသလဲဆိုတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔႕ သိခ်င္စိတ္က ႏိႈးထလာတယ္။
ဆိုင္ရွင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားစရာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က ဒီေနရာ တစ္၀ိုက္လံုးကို ျမိဳ႔စားၾကီးတစ္ဦး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမိဳ႔စားၾကီးဟာ အသက္ (၆၀)ျပည့္ ေမြးေန႔မတိုင္မီ တစ္ရက္မွာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦး ရွာျပီး သူ႔အိမ္နဲ႔ မိသားစု အားလံုးကို ပံုဆဲြခိုင္းေစ ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ ပံုကို ဒီဆိုင္ထဲမွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ေတာ့ ပံုထဲက သူေဌးလင္မယားက ဥပဓိရုပ္ ခန္႔ခန္႔နဲ႔ သားသားနားနားပဲ။ သူ႔သားသမီးေတြက အိမ္ေရွ႔ ျမက္ ခင္းေပၚမွာ ထိုင္သူက ထိုင္၊ ရပ္သူက ရပ္၊ ကစားတဲ့သူက ကစားနဲ႔ ပန္းခ်ီကားထဲက ႐ႈခင္းက တကယ့္ေပ်ာ္စရာ အတိ၊ ဆဲြထားတယ္။
ေမြးေန႔ျပီးေတာ့ မၾကာဘူး.. ျမိဳ႔စားပိုင္နက္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းစရာ အျဖစ္တစ္ရပ္ ေပၚခဲ့တယ္။ လယ္သမား တစ္ဦး ေသသြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ မက်န္းမမာ ဇနီးျဖစ္သူက ကေလး(၄)ေယာက္နဲ႔အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္လိုက္တယ္။ သနားစရာေကာင္းတာက လယ္သမား ဇနီးဟာ ကေလးေတြစားမဲ့ အစာထဲ အဆိပ္ အရင္ခတ္ျပီး ၊ကေလးေတြ ေသသြားတာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို အဆံုးစီရင္လိုက္တာျဖစ္တယ္။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္း ျမိဳ႔စားဟာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကိုပဲ ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ လူေတြက ေမးေတာ့ ျမိဳ႔စားက မေျဖခဲ့ဘူး။ စိတ္ပူျပီး အတင္းေမးမွ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲမွာ သူေတာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔မိတဲ့အေၾကာင္း၊ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ထိုင္ျပီး သူတို႔ကို လက္ျဖန္႔ ေတာင္းေန တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါကို သူ႔အိမ္သားေတြက မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး လွ်စ္လွ်ဴရွဳထားတဲ့အေၾကာင္း
ပန္းခ်ီကားထဲက သူေတာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔အိမ္သားေတြကလည္း မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ျငင္းခုန္ မေနၾကဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ျမိဳ႔စားက အိမ္သားအားလံုးကို သူ႔စာၾကည့္ခန္းမွာ စုေ၀းေစျပီး စကား အခ်ဳိ႔မွာခဲ့တယ္။ အဲဒီစကားကို သားစဥ္ေျမးဆက္ မွတ္သားထားရမယ္လို႔လဲ ေျပာတယ္။ ျမိဳ႔စား ေ ျပာလိုက္တဲ့ စကားက ရိုးရိုးေလးပါပဲ ..
“ေသးငယ္တဲ့ နယ္နိမိတ္ အတြင္းမွာ သူၾကြယ္နဲ႔ သူေတာင္းစား အတူတကြ ရွိေနတာဟာ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ ” ဆိုတာျဖစ္တယ္။
ျမိဳ႔စားရဲ႔ သားစဥ္ေျမးဆက္ ေတြကလည္း ေတာ္ရွာပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ စီးပြားေရး နယ္ပယ္ မွာ ေအာင္ျမင္ သလို အားနည္းတဲ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းကိုလည္း အျမဲတမ္း ကူညီခဲ့တယ္။ ဆိုင္ရွင္ ရဲ႔ ေျပာျပ ခ်က္အရ အဂၤလန္ မွာရွိတဲ့ မရွိ ဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ စနစ္ကို ျမိဳ႔စားၾကီးရဲ႔ မ်ဳိးဆက္ထဲက လူတစ္ဦးက လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းမွာ တင္ျပ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဆိုင္ရွင္ေျပာျပတဲ့ ရာဇ၀င္ပံုျပင္ကို နားေထာင္ျပီး မွာထားတဲ့ အစားအစာေတြကို အရသာခံျပီး ကြ်န္ေတာ္ စားလိုက္တယ္။ ေသာက္စားျပီး ဗိုက္၀လို႔ တံခါးနားက ေကာင္တာမွာ ေငြေပးေခ်ေတာ့ ဆိုမားလီးယား အတြက္ ရန္ပံုေငြ ေကာက္ခံတဲ့ ပိုစတာကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတ့ာ ကြ်န္ေတာ့္နား ထဲမွာ “ပန္းခ်ီးကားကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္” ဆိုတဲ့ အသံတိုးတိုးကို ၾကားလိုက္မိသလိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ဘဲ ပန္းခ်ီ ကားထဲမွာ သူေတာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ မ်က္စိကို ပြတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အနီးကပ္ အေသအခ်ာ ထပ္ၾကည့္မိတယ္။ တကယ္ပဲ အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ သူေတာင္း စား ႏွစ္ေယာက္ ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အာရံုစူးစိုက္ျပီး ၾကည့္မိတယ္။ ေငြေပးေခ်ေနတုန္း ပန္းခ်ီကားထဲ ကြ်န္ေတာ္ နစ္ေမွ်ာေနတာကို ဆုိင္ရွင္က ေတြ႔ေတာ့ “ မစ္စတာ.. ခင္ဗ်ားဟာ သူၾကြယ္တစ္ဦးဆိုတာ ခင္ဗ်ားကို ခင္ဗ်ားသိပါတယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာတယ္။ သူေျပာတာကို ျပန္မေျဖဘဲ သေဘာတူေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အလွဴခံေသတၱာထဲ အလွဴေငြတစ္ခ်ဳိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထိုးထည့္လိုက္မိတယ္။
ဆိုင္ရွင္က ကြ်န္ေတာ္ကို ဆိုင္တံခါး၀အထိ လိုက္ပို႔ျပီး “ဂြတ္ဘိုင္.. မစ္စတာ ဘုရားသခင္က သင့္ရဲ႔၀ိညာဥ္ ကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ”လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္း လွမ္းျပီး ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ခ်င္လာတယ္။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဘာျဖစ္လို႔ သူေတာင္းစား ႏွစ္ေယာက္က ပါေနသလဲ..? ဒီပန္းခ်ီကားကို ျမိဳ႔စားက လူငွားျပီး ဆဲြခိုင္းခဲ့တာ မဟုတ္လား...? သူေတာင္းစားပံုကို ပန္းခ်ီဆရာက သူ႔သေဘာနဲ႔ ဘယ္ဆဲြထည့္ရဲမလဲ...?
ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္ နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ သူေတာင္းစားပံု ပါတယ္၊ မပါဘူးဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး။ အေရးၾကီးတာ သိထားဖို႔က “ေသးငယ္တဲ့ နယ္နိမိတ္ အတြင္းမွာ သူၾကြယ္နဲ႔ သူေတာင္းစား အတူတကြ ရွိေနတာဟာ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ ” ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။
--------------------------
credit to း မူရင္း ထိုင္၀မ္စာေရးဆရာ လီဂ်ာထံု ( Chia-Tung Lee) ႏွင့္ တရုတ္ဘာသာမွ ျပန္ဆိုေပးသူ ဆရာမ ႏိုင္းႏိုင္းစေန
0 comments:
Post a Comment