ပန္းရိုင္းတစ္ပြင့္၏ နိဒါန္း

မရႊင္သာဒီအသဲ
ဘယ္သူမွလဲ သိမည္မထင္ပါ။

စိတ္ေသာကတုိက္စားရာ ကမ္းပါးဆီက
တစ္ေျမ့ျမ့ကုန္ဆံုး 
ေက် ာက္ေဆာင္ၾကီး တစ္ခုလံုးေတာင္
ေျမခ ခဲ့ေပါ့ ။

ငါ့ႏွလံုးသား ေက် ာက္ေတာင္ၾကီးမွာ
ျခ စားရာ ပရပြနဲ႔
စကာေပါက္လုိ အေပါက္ငယ္မ် ား
ေျခခ် စရာမရွိေအာင္  ျဖစ္ေနခဲ့

ေျပးေလ နီးေလ
ရုန္းေလ နစ္ေလ
ေျဖေလ ရစ္ေလနဲ႔
ကံတရားရဲ႕ ၀ကၤပါေတာမွာ
အလဲလဲ အကြဲကြဲ
ေသြးေတြလဲ ရဲခဲ့ျပီ။

နာက် င္ေသာ္လဲ မညည္းရဲ
အားကုန္ေနလဲ မေျပာရဲ
ပင္ပန္းေနလဲ မနားရဲ
အရုပ္ၾကိ ဳ း ျပတ္ ျဖစ္ေနလဲ 
မအိပ္ရဲခဲ့ပါ။

ေျဖစရာ စကားလံုးေတာင္ မရွိ
ေျပာစရာ စကားေတြလဲ မရွိ
အားေပးစရာ စကားေတြလဲ မရွိ
ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခ်ိ ဳ ႕နဲ႔
ေလငင္ရာ ေနရာဘက္ကုိ
တေရြ႕ေရြ႕တုိး 
တိုးရင္းနဲ႔ ခရီးဆက္ခဲ့မိသူ ငါ ...။

               လြမ္းဆုေလး