လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ကိုယ့္သမုိင္းကို ေရးေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းမ်ိဳးေတာ့ မေရးမိေစ နဲ႔။ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းမ်ိဳး ေရးမိရင္ေတာ့ သားစဥ္ေျမးဆက္ အညြန္႔တုံးသြားလိမ့္မယ္။ သခင္သန္းထြန္းတုိ႔၊ ဂဠဳန္ဦးေစာတုိ႔ဆုိရင္ အဖတ္ဆယ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းေရးခဲ့ၾကလုိ႔ပါပဲ။
သမုိင္းသုံးမ်ိဳး ရွိတယ္။
၁။ ေဒ၀ဒတ္သမုိင္း
၂။ အဂုၤလိမာလသမုိင္း
၃။ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္း
ေဒ၀ဒတ္သမုိင္းဟာ အစလည္း မေကာင္းဘူး၊ အဆုံးလဲ မေကာင္းဘူး။ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ
ရဟန္း၀တ္လာေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာက္ယွက္ တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့
ေသခ်င္း ဆုိးနဲ႔ ေသ ရတာပဲ။ ေသျပီးေတာ့လဲ ငရဲက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစလည္းမေကာင္း၊
အဆုံးလဲ မေကာင္းဘူး။
ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုံးကလည္း မေကာင္းဘူး။ ၾကီးေတာ့ လည္း ဆုိးျမဲဆုိးဆဲပါ။ သံပုရာသီးမ်ားလုိ ၾကီးေလခ်ဥ္ေလပါပဲ။ အဲဒီလုိလူစားမ်ိဳးေတြဟာ ေဒ၀ဒတ္ သမုိင္း ေရးေနသူေတြပါပဲ။
ေလာကၾကီးကို ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေရာက္လာတာပါပဲ။ မြတ္စလင္အၾကမ္္းဖက္သမား အုိစမာ ဘင္လာဒင္တုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲ။ ဒီလုိသမုိင္းမ်ိဳးေရးသူကေတာ
ကုိယ့္ အတြက္လဲ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္၊ မိသားစုအတြက္လည္း ဘာမွ မလုပ္။ ေကာင္းတာဆုိလုိ႔ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မသြားဘူးတဲ့။ အဲဒါ လူ႔ငႏြားပဲတဲ့။ ဒီလုိလူစားမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ေလာကၾကီးဟာ ေခ်ာက္ျခားေနတာပဲ။
“အဂၤုလိမာလသမုိင္း”
အဂၤုလိမာလသမုိင္းက်ေတာ့ အစေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဆုံးေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ဆရာရဲ႕ အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕သမုိင္းဟာ အမဲစက္က်န္သြားတာ။ ဆရာက လူေတြ သတ္ခုိင္း တယ္ေလ။ သူကလည္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ဆရာ့စကားကုိ အဟုတ္ထင္ျပီး လုပ္လုိက္တာ။ “လူသတ္သမားၾကီး” ျဖစ္သြားတယ္။
ဆုိးသြမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားျမတ္စြာႏွင့္ေတြ႕တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာလုိက္ေတာ့ အဂုၤလိမာလဟာ သူ႔ရဲ႕အမွားေတြကုိ သိသြားတယ္။ အေမွာင္လမ္းမွာ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္ထြန္းေပးလုိက
အဲဒီလုိပဲ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ဆုိးတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာေတာ့ သံေ၀ဂေတြ ရလာျပီး ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ ဒီလုိျဖစ္လာတယ္။ ေဂါပကလူၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ “ငယ္ငယ္ တုန္းက မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ ေသာက္တယ္၊ အသတ္အျဖတ္ကလဲ လုပ္လုိက္ေသး တာ”တဲ့။
တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းက ေခၚတာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္သြားတယ္။ တရားနာျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အျငိမ္း ဓာတ္ေလး ရလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာသြားျပီး တရားနာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သုံးသပ္တယ္။ “ငါမဟုတ္ေသးဘူး၊ ျပင္ဦးမွဘဲ”ဆုိျပီး စီးပြားေရး ေဇာက္ခ်ျပီး လုပ္တယ္။ အလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္လာတယ္။
လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္လာေတာ့ ရွင္ျပဳအလွဴပြဲၾကီးလုပ္တယ္။
“ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္း”
အရွင္ကႆပကေတာ့ လူ႔ဘ၀တုံးကလည္း လူေတာ္။ ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ေတာ့လဲ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရ မေထရ္ျမတ္ တစ္ပါး။ ဘုရားႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ သကၤန္းခ်င္းလဲေတာ္မူတယ္။ အဲဒီေနာက္ တရားေတြက်င့္လုိက္တာ ၈-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္ မူတယ္။
အရွင္မဟာကႆပဟာ “အားငယ္သူမ်ားကို အားေပး ရမယ္”ဆုိတဲ့အတုိင္း နိမ့္က်သူမ်ားကုိ ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ ခ်ီးေျမွာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ က်င့္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြကို ဓမၼအေမြ ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ သာသနာ အတြက္ အေရးပါဆုံးအလုပ္ကေတာ့ သဂၤါယနာတင္ျခင္းပါပဲ။ အရွင္မဟာကႆပဟာ ဦးေဆာင္ျပီးေတာ့ ပထမသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူတယ္။
ဒီလုိမေထရ္ျမတ္တုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကၾကီးထဲမွာ “ေလာကနိဗၺာန္”ကို ေတြ႕ေနရတာပါ။ ငယ္ငယ္တုံး ကလည္း ေတာ္တယ္။ အသက္ၾကီးေတာ့လည္း ေတာ္တယ္။ ပညာလည္း တတ္၊ အမ်ားအက်ိဳးကုိလည္း သည္ပုိး၊ ေစတနာကလည္း ေကာင္းတယ္။
သူေ႒းၾကီး ဆာဦးသြင္တုိ႔ဆုိရင္ သူေ႒းသား။ ဒါေပမဲ့ လိမၼာတယ္။ အသက္ၾကီးေတာလဲ ဆ႒သဂၤါယနာ တင္ပြဲၾကီးကို ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ေထာက္ပံ့ျပီးေတာ့ ဘ၀သမုိင္းကုိ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒါ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္းပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္း မေရးႏုိင္ရင္ေတာင္ အဂုၤလိမာလသမုိင္းေလာက္ေတာ့ ေရးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ရဲ႕အမွားေလးေတြကို ျပင္ေပးၾကပါ။ မွားတာက မဆန္းဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ လူတိုင္းမွားတတ္လုိ႔။
အေရးၾကီးတာက အမွားကုိ အမွားမွန္းသိေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ သိျပီဆုိရင္လည္း ျပင္ႏိုင္ရမယ္။ ဒါဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႕သမုိင္းေလးဟာ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္ေတာင္ ေလာကၾကီးကို အက်ိဳးျပဳတဲ့သူအျဖစ္ သမုိင္းက်န္ရစ္မယ္။
သီတဂူ အရွင္ေဒဝိႏၵာလကၤာရာဘိဝံသ
ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုံးကလည္း မေကာင္းဘူး။ ၾကီးေတာ့ လည္း ဆုိးျမဲဆုိးဆဲပါ။ သံပုရာသီးမ်ားလုိ ၾကီးေလခ်ဥ္ေလပါပဲ။ အဲဒီလုိလူစားမ်ိဳးေတြဟာ ေဒ၀ဒတ္ သမုိင္း ေရးေနသူေတြပါပဲ။
ေလာကၾကီးကို ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေရာက္လာတာပါပဲ။ မြတ္စလင္အၾကမ္္းဖက္သမား အုိစမာ ဘင္လာဒင္တုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလဲ။ ဒီလုိသမုိင္းမ်ိဳးေရးသူကေတာ
ကုိယ့္ အတြက္လဲ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္၊ မိသားစုအတြက္လည္း ဘာမွ မလုပ္။ ေကာင္းတာဆုိလုိ႔ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မသြားဘူးတဲ့။ အဲဒါ လူ႔ငႏြားပဲတဲ့။ ဒီလုိလူစားမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ေလာကၾကီးဟာ ေခ်ာက္ျခားေနတာပဲ။
“အဂၤုလိမာလသမုိင္း”
အဂၤုလိမာလသမုိင္းက်ေတာ့ အစေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမဲ့ အဆုံးေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ဆရာရဲ႕ အထင္အျမင္လြဲမွားမႈေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕သမုိင္းဟာ အမဲစက္က်န္သြားတာ။ ဆရာက လူေတြ သတ္ခုိင္း တယ္ေလ။ သူကလည္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ဆရာ့စကားကုိ အဟုတ္ထင္ျပီး လုပ္လုိက္တာ။ “လူသတ္သမားၾကီး” ျဖစ္သြားတယ္။
ဆုိးသြမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားျမတ္စြာႏွင့္ေတြ႕တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာလုိက္ေတာ့ အဂုၤလိမာလဟာ သူ႔ရဲ႕အမွားေတြကုိ သိသြားတယ္။ အေမွာင္လမ္းမွာ မီး႐ႈးတန္ေဆာင္ထြန္းေပးလုိက
အဲဒီလုိပဲ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ဆုိးတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာေတာ့ သံေ၀ဂေတြ ရလာျပီး ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ ဒီလုိျဖစ္လာတယ္။ ေဂါပကလူၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ “ငယ္ငယ္ တုန္းက မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ ေသာက္တယ္၊ အသတ္အျဖတ္ကလဲ လုပ္လုိက္ေသး တာ”တဲ့။
တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းက ေခၚတာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္သြားတယ္။ တရားနာျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အျငိမ္း ဓာတ္ေလး ရလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာသြားျပီး တရားနာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သုံးသပ္တယ္။ “ငါမဟုတ္ေသးဘူး၊ ျပင္ဦးမွဘဲ”ဆုိျပီး စီးပြားေရး ေဇာက္ခ်ျပီး လုပ္တယ္။ အလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္လာတယ္။
လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္လာေတာ့ ရွင္ျပဳအလွဴပြဲၾကီးလုပ္တယ္။
“ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္း”
အရွင္ကႆပကေတာ့ လူ႔ဘ၀တုံးကလည္း လူေတာ္။ ရဟန္းဘ၀ ေရာက္ေတာ့လဲ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရ မေထရ္ျမတ္ တစ္ပါး။ ဘုရားႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ သကၤန္းခ်င္းလဲေတာ္မူတယ္။ အဲဒီေနာက္ တရားေတြက်င့္လုိက္တာ ၈-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္ မူတယ္။
အရွင္မဟာကႆပဟာ “အားငယ္သူမ်ားကို အားေပး ရမယ္”ဆုိတဲ့အတုိင္း နိမ့္က်သူမ်ားကုိ ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ ခ်ီးေျမွာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ က်င့္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြကို ဓမၼအေမြ ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ သာသနာ အတြက္ အေရးပါဆုံးအလုပ္ကေတာ့ သဂၤါယနာတင္ျခင္းပါပဲ။ အရွင္မဟာကႆပဟာ ဦးေဆာင္ျပီးေတာ့ ပထမသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူတယ္။
ဒီလုိမေထရ္ျမတ္တုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကၾကီးထဲမွာ “ေလာကနိဗၺာန္”ကို ေတြ႕ေနရတာပါ။ ငယ္ငယ္တုံး ကလည္း ေတာ္တယ္။ အသက္ၾကီးေတာ့လည္း ေတာ္တယ္။ ပညာလည္း တတ္၊ အမ်ားအက်ိဳးကုိလည္း သည္ပုိး၊ ေစတနာကလည္း ေကာင္းတယ္။
သူေ႒းၾကီး ဆာဦးသြင္တုိ႔ဆုိရင္ သူေ႒းသား။ ဒါေပမဲ့ လိမၼာတယ္။ အသက္ၾကီးေတာလဲ ဆ႒သဂၤါယနာ တင္ပြဲၾကီးကို ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ေထာက္ပံ့ျပီးေတာ့ ဘ၀သမုိင္းကုိ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒါ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္းပါပဲ။
ဒီေတာ့ ကႆပမေထရ္ျမတ္သမုိင္း မေရးႏုိင္ရင္ေတာင္ အဂုၤလိမာလသမုိင္းေလာက္ေတာ့ ေရးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ရဲ႕အမွားေလးေတြကို ျပင္ေပးၾကပါ။ မွားတာက မဆန္းဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ လူတိုင္းမွားတတ္လုိ႔။
အေရးၾကီးတာက အမွားကုိ အမွားမွန္းသိေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ သိျပီဆုိရင္လည္း ျပင္ႏိုင္ရမယ္။ ဒါဆုိရင္ ကုိယ့္ရဲ႕သမုိင္းေလးဟာ အေကာင္းဆုံး မဟုတ္ေတာင္ ေလာကၾကီးကို အက်ိဳးျပဳတဲ့သူအျဖစ္ သမုိင္းက်န္ရစ္မယ္။
သီတဂူ အရွင္ေဒဝိႏၵာလကၤာရာဘိဝံသ
0 comments:
Post a Comment