ဒီရင္မွာ မီးေတာင္လုိ ပူေနတာမ်ား
ဘာနဲ႔မွ ျငိမ္းမရေအာင္ ေလာင္ျမိဳက္ေနတာမို႔
ကယ္ပါလုိ႔ တစာစာမေအာ္ႏိုင္ေအာင္
ငါ ေမာရပါတယ္။
ျဖစ္သမွ် အေကာင္းေတြမို႔
ကံအေၾကာင္းတရား မလွေလေတာ့
ေႏြ အလယ္မွာ ခ်ထားခံရတဲ့ပန္းလုိ
ႏြမ္းလ်လ်ကို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဖမ္းဆုပ္မရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ
တားဆီးမရတဲ့ အျဖစ္ဆုိးေတြက
ငါ့ဘ၀ကမ္းစပ္ကို ေရနဲ႔တုိက္စားခဲ့သလုိမ်ိဳး
ငါကမ္းေျခက ခဏနားခိုရာျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကံၾကမၼာရယ္ ငါ့အေၾကြးေတြကုန္ရင္ေတာ့
ငါ့ကို ခ်မ္းသာခြင့္ေပးပါေတာ့လုိ႔
ေတာင္းဆုေတြ ခါခါျပဳေလသမွ်
မေတာင္းဆုေတြသာ ျပည့္ခဲ့ေလေတာ့
ငါ .......
ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ။
ဆုေလးႏြယ္
0 comments:
Post a Comment