အေဖ အရြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထုမနာစကား။
( ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေတြက အသည္းအသန္႐ုန္းကန္ႏိုင္မွ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို သိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားသမီးေတြ ေခတ္က သူတို႔မ႐ုန္းကန္လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ အားလုံး အသင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီကြာျခားခ်က္ႏွစ္ ခုေၾကာင့္ အားထုတ္မႈေတြ မရွိေတာ့တာလား၊ ႀကိဳးစားစရာ မလိုဘူးထင္ၿပီး မႀကိဳးစားၾကလို႔ ဒီလိုျဖစ္ကုန္ တာလား။ )
----------------------
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးေရွ႕မွာျပန္ေတြ႕တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဝမ္းသာအားရ ပထမဦးဆုံး ေမးျဖစ္ၾကတာက လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အဆင္ေျပသလားေပါ႔။
သူကႏိုင္ငံျခားမွာ သေဘၤာသားသြားလုပ္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီ။ ခုေတာ့ အသက္ ၆၀ နားလည္းနီး လာ၊ ဟိုကလည္း အိုပယ္ဆိုရင္ မသုံးခ်င္၊ သူကလည္း ျမန္မာျပည္မွာပဲ မိသားစုနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ျပန္ေနခ်င္တာနဲ႔ အလုပ္က အၿပီး အပိုင္ႏုတ္ထြက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ခုေတာ့ တကၠစီ သုံးစီးေထာင္ၿပီး ရတာေလးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနထိုင္ တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
စီးပြားေရး၊ ႀကီးပြားေရးေမးၿပီးေတာ့ သားေရး သမီးေရးကိစၥေရာက္သြားတယ္။ သူ႕မွာ သားႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး ဘြဲ႕ေတြရၿပီးၿပီ။ ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ သူမ်က္ရည္ဝဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပေတာ့တယ္။
သူ႕သားအႀကီးေကာင္ကို ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ သူ႕လို သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သင္တန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး တက္ခိုင္းၿပီး သူ႕လိုင္းမွာ အလုပ္ရေအာင္ သူေဌးကိုေျပာေပးတယ္။ သူေဌးကလည္း သူ႕မ်က္ႏွာနဲ႔အျပင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ညီေနလို႔ သားျဖစ္သူကို သူ႕သေဘၤာလိုင္းမွာပဲ လက္ခံလိုက္တယ္။ လစာက ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ ၅ သိန္းေလာက္ရမွာျဖစ္လို႔ သူလည္း ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သားျဖစ္သူက တစ္လေလာက္လုပ္ၿပီး ေဗြေဖာက္လာတယ္။ မေပ်ာ္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႕အေဖကို ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာကာ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႕သားဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုေတာ့ ဖုန္းျပင္တဲ့ ဆိုင္မွာ တစ္လ ေျခာက္ေသာင္းနဲ႔ ဝင္လုပ္ေနပါသတဲ့။
ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ဒီပုံစံအတိုင္းပဲ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရာက က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ျပန္ၿပီး အနားယူမယ္လုပ္ေတာ့ သားျဖစ္သူကိုေခၚၿပီး သူ႕အလုပ္မွာ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ သူေဌးနဲ႔ေတြ႕ေပး တယ္။ သူေဌးကလည္း သူ႕ လုပ္ပုံကိုင္ပုံကို သေဘာက်ၿပီး သူ႕အလုပ္ေတြကို သားျဖစ္သူနဲ႔ လႊဲႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးပါလို႔ေျပာကာ လက္ခံလိုက္တယ္။ တစ္လ ျမန္မာေငြ သုံးသိန္းေလာက္ စေပး တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မရႏိုင္တဲ့ လစာမ်ိဳးေပါ့။
သူ႕သားလည္း ဒီအတိုင္းပဲ မေပ်ာ္ဘူးဆိုၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္လာတယ္။ ေနာက္သူ႕အေဖဆီ ျပန္မသြားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းလည္း စာခ်ဳပ္ေစ့လို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္လာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခုသူ႕သား ဘာလုပ္ေန လဲေမးေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ဘူး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံၾကတိုင္း ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ထူေထာင္လာၾကတာေလးေတြ အမွတ္ရမိ တယ္။ ေတာနယ္ ကေန ရန္ကုန္ကို တက္လာၿပီး မိသားစုအတြက္ အိမ္တစ္ေဆာင္၊ မီးတစ္ေျပာင္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္တယ္။ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသျဖစ္ေအာင္ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကတယ္။ ခ်မ္းသာၾကတာမဟုတ္ေတာင္ မဆင္းရဲၾကဘူး။ ဒီလိုေနႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အေျခခံကေန စတက္ခဲ့ၾကရတာပါ။
ဒါေပမဲ့ သားေတြ သမီးေတြ ေခတ္မွာ သူတို႔ဘဝသူတို႔အေျခအေနေတြ ေကာင္းေအာင္ မိဘေတြကို အဆင္ သင့္ ျမႇင့္တင္ေပးတာ ေတာင္ မလိုက္ႏိုင္ၾကတာကို အံ့အားသင့္မိတယ္။ သူတို႔ဘဝေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ရန္ကုန္မွာ ထမင္းငတ္ခဲ့တာေတြ၊ ပိုက္ဆံ သုံးစရာမရွိလို႔၊ ကားခေတာင္မရွိလို႔ လမ္းေလၽွာက္ခဲ့ရတာေတြ၊ တစ္ေန႔ကို ထမင္းတစ္နပ္ေလာက္ပဲ စားခဲ့ရတာေတြ သူတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ သူတို႔ သေဘာေပါက္ၾက မယ္ မထင္ပါဘူး။
သူတို႔ဘဝေတြမွာ မိုးလင္းတာနဲ႔ အရံသင့္စားဖို႔ရွိတယ္။ ပညာသင္ဖို႔လည္း စိတ္ပူစရာ မလိုဘူး။ အခ်ိန္တန္ လက္ျဖန္႔လိုက္ရင္ ပိုက္ဆံက ေရာက္သြားၿပီးသား။ ဝတ္ဖို႔လည္းမပူရ၊ ေနဖို႔လည္း မပူရ၊ စားဖို႔လည္း မပူရတဲ့ ဘဝေတြမွာ သူတို႔တက္လမ္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လမ္းေဖာက္ေပးတာေတာင္ ပ်င္းလို႔ မေလၽွာက္ခ်င္ ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ၿပီး သုံးသပ္ ၾကည့္မိပါတယ္။
အစစ အရာရာ အရံသင့္မ်ား ျဖစ္ေနလို႔လား။ မိဘေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါလည္း မလုပ္ရက္၊ မလုပ္ႏိုင္။ သားသမီးေတြက အဲဒီအေပၚမွာပဲ အခြင့္အေရးေတြ ယူေနၾကတာလား။ သူတို႔ကို လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ ခြင့္ေပး လိုက္ခ်ိန္မွာ သူတစ္ပါးလက္ေအာက္ အညံ့ခံတဲ့ဘဝေတြနဲ႔ ေပးသေလာက္ယူေနၾကရတာ သူညံ့လို႔လား၊ ကိုယ္ ညံ့လို႔လားဆိုတာ စဥ္းစား စရာျဖစ္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လက္ဦးဆရာေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သားသမီးညံ့တာ မိဘညံ့တာေၾကာင့္ပဲလို႔ ယူဆလိုက္ ပါတယ္။ ဘဝတစ္ခုလုံး နားရက္နားခ်ိန္မရွိ အေျပးအလႊားရွာရ ေဖြရဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔လည္း အနီးကပ္ လက္ပြန္း တတီးလည္း မေနႏိုင္ ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႀကဳံတဲ့အခါေလးေတြမွာ သြန္သင္ဆုံးမေပမယ့္ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ဆိုတဲ့ဘဝေတြမွာပဲ သူတို႔က ေနခဲ့ ၾကတာ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြရတာကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေန တတ္သူပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္သားသမီးက်ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ေအာက္က အေမွာင္ထဲေရာက္ေနသလို မထြန္းေတာက္ႏိုင္တာ ကိုလည္း ငါ့ေၾကာင့္မ်ားလားဆိုၿပီး ျပန္ၿပီးသုံးသပ္မိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေတြက အသည္းအသန္႐ုန္းကန္ႏိုင္မွ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို သိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားသမီးေတြ ေခတ္က သူတို႔မ႐ုန္းကန္လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ အားလုံး အသင့္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒီကြာျခားခ်က္ႏွစ္ခုေၾကာင့္ အားထုတ္မႈေတြ မရွိေတာ့တာလား၊ ႀကိဳးစားစရာ မလိုဘူးထင္ၿပီး မႀကိဳးစားၾကလို႔ ဒီလိုျဖစ္ကုန္တာလားဆိုၿပီးေတာ့လည္း သံသယျဖစ္မိပါ တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘခင္ႀကီးဟာ မနက္ဆိုရင္ ေလးနာရီထၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ ညဆိုရင္လည္း ေမွာင္တဲ့အထိ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြယ္လြန္ခါနီး ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္မွ ဘုရားေလး၊ တရားေလးအားထုတ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေန သြားခဲ့တယ္။ သူသားသမီးေတြ ကို လုပ္ေကၽြးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကာလေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူခံစားခဲ့ရတဲ့ကာလဟာ ဘယ္လိုမွ မမၽွတဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘခင္က စာသိပ္မတတ္ေပမယ့္ ေျပာသြားတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရတယ္။ ဒီစကားကလည္း စာထဲေပထဲေတြမွာ ပါၿပီးသားစကားပါ။ “သားဆိုတာ အေဖထက္ ပိုေတာ္ရတယ္ကြ” လို႔ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖထက္ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီးေတာ္တာ ပညာပဲရွိတယ္။ အေဖ တို႔ေခတ္က ဂ်ပန္ေခတ္ဆိုေတာ့ ပညာေကာင္းေကာင္း မသင္ခဲ့ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲ တတ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က်ေတာ့ ဘြဲ႕ရသည္အထိ မိဘေတြက ပညာသင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
တစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စာေပဗိမာန္စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္မွာ ျပန္ဆုံတယ္။ ဆရာႀကီးက လည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သားေရးသမီးေရး အေၾကာင္းေတြေရာက္သြားေတာ့ “ခုထိ ငါ့သားႏွစ္ေယာက္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေသးဘူး။ အိမ္မွာ လည္ရာျပန္စားေရးပဲ လုပ္ေနၾကေသးတယ္” လို႔ဆို လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ျပန္ၿပီးသုံးသပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာႀကီးအသက္က ၇၀ ေက်ာ္၊ သူ႕သားေတြ က ေလးဆယ္ ေက်ာ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ သားေတြကို အလုပ္ မလုပ္ခိုင္းတာ ဆရာႀကီးအျပစ္လား၊ အလုပ္ လုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ သားေတြရဲ႕ အျပစ္ လား ဘယ္လိုေဝခြဲရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးေနာက္ဆုံးေျပာလိုက္တဲ့စကားကို မေမ့ပါဘူး။ “သူတို႔ကကြာ ငါ့ကို အရင္းအႏွီး မထုတ္ေပးလို႔ အလုပ္ မလုပ္ဘူးေျပာၾကတယ္။ ငါကလည္း လက္ရွိအိမ္ကလြဲၿပီး ဘာမွ ရွိေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကလည္း အိမ္ကိုေရာင္းၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္မယ္တဲ့။ ငါအဲဒီေလာက္ မစြန္႔စားရဲဘူးကြ။ သူတို႔ကိုယုံၿပီးပုံလိုက္ရင္ ငါလည္း ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ဘဝကို အဆုံးသတ္ရမယ္ထင္တယ္”
ဒီစကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေတြရဲ႕ဘဝေတြကို ထင္ဟပ္သလို ရွိေနပါေတာ့တယ္။
0 comments:
Post a Comment