" ေမႏွင္း "
" ေျပာေလ "
" သန္ဘက္ခါ ဟိန္းခန္႔ မဂၤလာပြဲ မဟုတ္ဘူးလား "
" ဟုတ္တယ္ေလ "
" နင္ ဘယ္လုိမွ မခံစားရဘူးလား "
" ေမႏွင္းက ဘာခံစားရမွာလဲ "
" ဟိန္းခန႔္က ေမႏွင္းခ်စ္သူေလ "
"ဒါကို မျငင္းပါဘူး "
" ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိသလုိေနရတာလဲ"
"ေမႏွင္း ငိုေနလုိ႔ေရာ အရာရာက အဆင္ေျပလာမွ မဟုတ္ပဲ"
" ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ေမႏွင္းရယ္ "
ႏြမ္းလ်ေနေသာ ေမႏွင္းမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ကာ ႏြယ္နီ သက္မေမာေလး ခ်မိသည္။ ျဖဴႏုေသာ ေမႏွင္းမ်က္ႏွာေလးကို ေငးကာ ဘယ္လုိႏွစ္သိမ့္ေပးရမွန္းမသိ။ ရက္စက္လြန္းေသာ ကံၾကမၼာကုိ အျပစ္ပုံရေအာင္လဲ မဟုတ္ေလေတာ့ ႏြယ္နီ စိတ္ထဲ၀ယ္ ကံတရားတုိင္းပဲ ဟုသာ ေျဖလုိ္က္မိ
ပါေတာ့သည္။
" ေမႏွင္း ငါ ျပန္ေတာ့မယ္"
" အင္း .. ျပန္ေလ"
" အားမငယ္နဲ႔ေနာ္.. ႏြယ္နီတုိ႔ ရွိပါေသးတယ္"
" ေမႏွင္းရုပ္က အဲလုိ အားငယ္တဲ့ပံု ေပါက္ေနလုိ႔လား ဟင္ "
" မေပါက္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေအးစက္လြန္းလုိ႔ပါ "
" ေအာ္ ... "
"ကဲ သြားျပီေနာ္ ေမႏွင္း"
"အင္း "
ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာသြားေသာ ႏြယ္နီ႔ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ကာ ေမႏွင္း သက္ျပင္းတစ္ခု ခ်လုိက္မိသည္။ ေမႏွင္းဆုိေသာ ေမႏွင္းကဗ်ာ ဟာ ေက်ာင္းမွာ Queen မုိ႔ ခ်စ္ခြင့္ပန္သူ ၀ိုင္း၀ုိင္း လည္ေနသည့္ၾကားမွ ဟိန္းခန္႔သူ ဆုိေသာ သူ႔ကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိသည္။ ထုိသို႔ ေရြးခ်ယ္ လုိက္ျခင္းက ေမႏွင္းကဗ်ာအတြက္ အမွားတစ္ခုဆုိတာ ၾကိဳတင္သိခဲ့ရင္ ေမႏွင္း ေရြးခဲ့မွာ မဟုတ္။ ခုေတာ့ အတိတ္ရဲ႕ ပံုရိပ္မ်ားကို တစ္ခ်ိန္က စကားအသံုးႏႈန္းမ်ားနဲ႔ ေမႏွင္း လြမ္းေတးေတြ သီရေတာ့မယ္။ ေမႏွင္းတစ္ေယာက္ ခုဆို အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ေတာ့။ ျခံထဲမွာပဲ ေနကာ တစ္ေယာက္ထဲ ေငးေနတတ္သည္။ ခုလဲ ျခံထဲက ပန္းခံုေတြနားထုိင္ကာ အတိတ္က အေၾကာင္းမ်ား ေတြးေနစဥ္
" ေမႏွင္း "
" ဟင္ ... "
" ေမႏွင္း .. ကုိကုိပါ.. ေမႏွင္းကို လာေတြ႕တာပါ "
" ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ "
" ေမႏွင္းကို လြမ္းလုိ႔ေပါ့ "
" ရွင္ မလာသင္ေတာ့ဘူး ကုိဟိန္းခန္႔သူ "
" ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ကိုကို႔ႏွလံုးသားက ေမႏွင္းဆီပဲ လမ္းျပေနတာေလ"
" ေတာ္ပါေတာ့ ကိုဟိန္းခန္႔သူ .. ေမႏွင္းေရွ႕ကေန ထြက္သြားပါေတာ့ "
" ေမႏွင္းကို ခ်စ္တယ္"
" မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ .. ရွင္ျပန္ပါေတာ့ "
" ေမႏွင္းရယ္ .. ကိုကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ .. ကိုကို ခုလုိ မလုပ္သင့္ခဲ့ဘူး"
" ရွင္ ေျပာမွာက ဒါ အကုန္ပဲ မဟုတ္လား .. ျပီးရင္ ျပန္ေတာ့ "
" ေမႏွင္းရယ္ .... "
" ........... "
" ကုိကုိ တကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ "
"ရွင္ ေျပာစရာကုန္ရင္ ျပန္ပါေတာ့ "
"ေမႏွင္းေလးရယ္ "
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဟိန္းခန္႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္က ေမေမသေဘာတူထားေသာ ခိုင္ဇင္ ႏွင့္ လက္ထပ္ရန္ ကတိေပးထားျပီးမွ ေမႏွင္းနဲ႔ ဆံုခဲ့တာပါ။ ေမႏွင္းကို ႏွလံုးသားနဲ႔ နင့္ေနေအာင္ ခ်စ္ေပမယ့္ ကတိေပးထားျပီးသားျဖစ္တဲ့ ခုိင္ဇင္ကိုလဲ သူ မျငင္းနိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္မယ့္ သူအၾကား ရူးသြပ္ခ်င္သည္။ ခုိင္ဇင္က မ်က္ရည္ႏွင့္ စကားေျပာေပမယ့္ ေမႏွင္းက ေတာ့ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိသလုိေျပာသည္။ ေမႏွင္း ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ေနမည္ ဆုိတာ ဟိန္းခန္႔ နားလည္ပါသည္။
" ခြင့္လႊတ္ပါ ေမႏွင္းရယ္ "
----------------------------------------------------------------------------------
" ေမႏွင္း ေရ"
" လာခဲ့ ရွိတယ္ "
" ေအး နင္ မဂၤလာေဆာင္သြားမွာလား "
" သြားရမွာေပါ့ဟ "
" နင္တကယ္ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္ "
" ဘာလုိ႔မျဖစ္ရမွာလဲ"
"သူက နင့္ခ်စ္သူ "
"ဒါေပမယ့္ ေမႏွင္း ပုိင္ဆုိင္သူ မဟုတ္ဘူး"
" နင္ခံစားႏုိင္လုိ႔လား"
" ဘာမွကို မျဖစ္တာ "
" ေမႏွင္းရယ္ "
ႏြယ္နီ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေမႏွင္းလုပ္သမွ် ျငိမ္သက္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမႏွင္းရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ေၾကကြဲဆုိ႔နင့္ေနမယ္ဆိုတာ မေျပာပဲ သိႏုိင္သည္ေလ။ ေမႏွင္း ဟိန္းခန္႔ကို အသက္တမွ် ခ်စ္တာလဲ သူတုိ႔အားလံုး သိၾကသည္။ ခု ဟိန္းခန္႔ထားခဲ့ေတာ့ ေမႏွင္း ဘာမွ မခံစားရဘူးဆုိတာ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္တာေလ။
" သြားၾကမယ္ "
" အင္း "
စကားသံဆံုးသည္ႏွင့္ ျဗဴတီဆလြန္းကားအျဖဴေလးေပၚတက္ကာ မဂၤလာခန္းမဆီသို႔ ေမႏွင္းကုိယ္တုိင္ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ဂုဏ္ရွိသူမ်ားရဲ႕လက္ထပ္ပြဲမုိ႔ လာေရာက္ၾကေသာ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားကလဲ စည္ကားလွသည္။ ေမႏွင္းတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ကားေပၚမွ ဆင္းကာ မ႑ပ္ထဲသို႔ ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးေသာ ပရိတ္သတ္မ်က္၀န္းမ်ာက ေမႏွင္း ဆီသို႔ ။
ၾကည့္ေလာက္ပါသည္ေလ။ ေမႏွင္း ၀တ္ထားတာက ပန္းေရာင္၀မ္းဆက္ကိုး။ ပန္းေရာင္ မင္းသမီးရဲ႕ အသဲကြဲနိဂံုးမွာ အလွဆံုးအျဖစ္ ျပင္ခဲ့တာကိုး။ ကိုယ့္ဆီကေန တစ္ျခားသူရင္ခြင္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ကူးေျပာင္းႏုိင္သူရဲ႕ ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာအျဖစ္ က်န္ရစ္ေအာင္ ေမႏွင္း ခုလုိ ၀တ္လာတာ။
" ေမႏွင္း .. ကုိယ့္မဂၤလာပြဲကို လာတယ္"
" အင္း "
" ေမႏွင္း ..... "
" ဒါက ေမႏွင္းရဲ႕ လက္ဖြဲ႕လက္ေဆာင္ပါ.. ဘ၀သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အသစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ႏုိင္ပါေစ "
" ေမႏွင္း "
" ေၾသာ္ ... သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ လာၾကတယ္၊ ႏြယ္နီေရ.. နင္တုိ႔လက္ဖြဲ႕ေတြ ေပးလိုက္ေလ "
" အင္း "
" ဟိန္းခန္႔ .. နင္ဘ၀မွာ အရာရာတုိင္းခ်မ္းေျမ့ပါေစဟာ "
"ႏြယ္နီ .... ငါ .. "
" ေမႏွင္း တုိ႔ကို ထုိင္ဖုိ႔ ေနရာမေပးေတာ့ဘူးလား "
" ထုိင္ပါ ေမႏွင္း ... ႏြယ္နီေရာ ... ျဖဴျပာတုိ႔ေရာ အားလံုး လာထုိင္ၾကေလ "
" ဟိန္းထက္ ေမႏွင္း အ၀စားမွာေနာ္ "
ဟိန္းထက္ ေမႏွင္းတုိ႔ႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ ခိုင္ဇင္ ေရာက္လာသည္။
" ကို "
" ေၾသာ္ .. ခုိင္ဇင္ "
" သူတုိ႔နဲ႔ စကားေျပာေနတာလား "
" အင္း မိတ္ဆက္ေပးရအံုးမယ္.. ဒီဘက္က အျဖဴေရာင္နဲ႔က ျဖဴျပာ၊ အ၀ါေရာင္က ညိဳစိမ့္၊ အနီေရာင္ က ႏြယ္နီ၊ အနက္ေရာင္က ၀င္းလဲ့၊ ဟုိေယာက်္ားေလးက ခ်စ္ကို၊ သူ႔ေဘးက ထြန္းသန္႔၊ မ်ိဳးျမင့္နဲ႔ ဟုိက ပန္းေရာင္က ေမႏွင္းကဗ်ာ တဲ့၊ ေက်ာင္းတုန္းက မိတ္ေဆြေတြပါ "
"ေၾသာ္.. သူက ေမႏွင္းကဗ်ာ... ကို ေျပာတ့ဲ ေမႏွင္းကဗ်ာ လား"
" အင္း... ဟုတ္တယ္ သူပဲ "
" အရမ္းေခ်ာတယ္ေနာ္ "
" အင္း "
ထုိစကားေၾကာင့္ ေမႏွင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား ျပံဳးသြားသည္။ ဆုိ႔နင့္ေနေသာ အျပံဳးမ်ား။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေသာအခါတြင္ေတာ့
" ႏြယ္နီ ျပန္ၾကစို႔ "
" ေအး ျပန္ၾကရေအာင္ "
"ဟိန္းခန္႔ေရ.. ငါတုိ႔ျပန္ျပီကြ "
"ခဏ ... ေမႏွင္း... ေမႏွင္းနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ျပဳပါ "
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေမႏွင္းကိုဆြဲေခၚသြားတာမုိ႔ အားလံုး၀ုိင္းၾကည့္ၾကသည္။ ဟိန္းခန္႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႕ မွ ဂရုမစိုက္၊ ေမႏွင္းကုိဆြဲလွည့္ကာ စကားေျပာရန္ ျပင္လုိက္သည္ႏွင့္
" ျဖန္း းးးးးးးးးးး ျဖန္း းးးးးးးးးးး "
" ေမႏွင္း ဘာလုိ႔ ကိုကို႕ကို ရုိက္တာလဲ "
"ရွင့္ပါးစပ္ကေန ေမႏွင္းနာမည္ မထြက္ခ့ဲနဲ႔ ၊ ဒါ မဂၤလာပြဲ .. ကစားေနတာ မဟုတ္ဘူး .. ရွင္ ပုိင္ဆုိင္ရမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရွိေနျပီ၊ ကၽြန္မက ဘာလုပ္ေပးရအံုးမွာလဲ "
" ကိုယ္ခ်စ္တာ ေမႏွင္းလို႔ ေျပာျပီးျပီပဲ "
"ရွင္ဒီစကားကို အရင္က ေျပာခဲ့သင့္တယ္၊ ခုခ်ိန္မွာ အရာရာက ျပင္လုိ႔မရေတာ့ဘူး"
" ကိုယ္ ဂရုမစိုက္ဘူး "
" ကၽြန္မ ဂရုစို္က္တယ္ "
" ေမႏွင္း ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူးလား "
" ဒီအေျဖကို ၾကားခ်င္တာလား .. "
" ေမႏွင္း "
" ကၽြန္မ ရွင့္ကိုခ်စ္တယ္၊ ဟုိအရင္ကလဲ ခ်စ္တယ္ ၊ အခုလဲ ခ်စ္တယ္၊ မနက္ျဖန္လဲ ခ်စ္ေနအံုးမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မပုိင္တဲ့ နွလံုးသားတစ္ျခမ္းနဲ႔ ခ်စ္တာ၊ ရွင့္ဆီက ဘာမွ မလုိအပ္ဘူး "
" ေမႏွင္း.. ဘယ္လုိေျပာလုိက္တာလဲ "
" ကၽြန္မ အခ်စ္တစ္ခုကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ... ရွင့္ရဲ႕ ဂုဏ္ပကာသနကုိ ခ်စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး.. ရွင္ထားခဲ့တာကို ေၾကာက္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး.. ရွင့္ကို ရိုးရိုးေလးနဲ႔ ဒီတုိင္းပဲ ခ်စ္ခဲ့တာ .. ရွင့္ဘက္က ဘယ္လုိေျပာင္းလဲသြားပါေစ ကၽြန္မ ငိုေနမွာ မဟုတ္ဘူး.. ဘာလုိ႔လဲ သိလား.. ကၽြန္မ ႏွလံုးသားက ေသသြားခဲ့လုိ႔ပဲ ... ရွင္သတ္လုိ႔ ေသသြားခဲ့လုိ႔ပဲ .. ရွင္နားလည္လား.. ရွင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္.. ကၽြန္မဘာမွ ခံစားရမွာမဟုတ္ဘူး .. ကၽြန္မကုိ ခြင့္ျပဳပါအံုး "
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ဟိန္းခန္႔အေျဖကိုပင္မေစာင့္ေတာ့ပဲ ကားဆီရွာသုိ႔ ခ်ာခနဲလွည့္ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းလာေသာ ေမႏွင္းကိုၾကည့္ကာ ခုိင္ဇင္ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔နင့္လာမိသည္။ တစ္ဖက္မွ ဟိန္းခန္႔မွာလဲ ေနရာတြင္ထိုင္ကာ မလႈပ္မယွက္ျငိမ္သက္ေနသလုိ ကားဆီသုိ႔ သြားေနေသာ ေမႏွင္းမွာလဲ နာက်င္မႈ ကို ဘယ္ေလာက္ထိ မ်ိဳသိပ္ထားတယ္ဆုိတာ ျမင္တာနဲ႔ပင္ သိႏုိင္ပါသည္။ ခိုင္ဇင္နားလည္လုိက္ပါျပီ.. အခ်စ္ဆုိတာ လုပ္ယူလုိ႔မရသလုိ ခ်စ္ေအာင္လဲ ဖန္တီးလုိ႔မရဘူး ဆုိတာေပါ့။ ခိုင္ဇင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ကာ ကားရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ကာ ေျပးသြားလုိက္သည္။ ကားက ၀ူးခနဲ ထြက္သြားေလျပီ။ ကားရပ္ရာ ေနရာတြင္ စာရြက္ေခါက္တစ္ခု ...
** အခ်စ္ဆုိတာနဲ႔ ခ်စ္လုိက္ရျပီးေရာဆုိျပီး ခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ကိုကုိ... ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ခ်စ္ခဲ့တာ... အသက္တမွ်ခ်စ္ခဲ့တာ... ဒါေပမယ့္ ကံေစရာအတုိင္း နားလည္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ေမႏွင္းဘ၀မွာ ေနရတာထက္ ပုိျပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါ။ ခိုင္ဇင္က ကိုကုိ႔ကုိ ခ်စ္ပါတယ္။ ေမႏွင္းကုိ ေမ့ထားလုိက္ပါ။ ကိုကို မေမ့ႏုိင္ခဲ့ေသးရင္ေတာင္ ႏွလံုးသားတစ္ျခမ္းမွာ ေမႏွင္းကုိ ထား ျပိး တစ္ျခမ္းမွာ ခုိင္ဇင္ကို ထားပါ။ ေနာက္ၾကရင္ ေမႏွင္းကို ေမ့သြားမွာပါ။ အခ်စ္ဆုိတာ ရယူပုိင္ဆုိင္လုိက္မွ အခ်စ္လုိ႔ ေခၚတာမွ မဟုတ္တာ ကုိကုိရယ္... အခ်စ္ဆုိတာ သီးျခားကမာၻငယ္ေလးတစ္ခုထဲမွာ ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနမွာပဲေလ... ကုိကုိ ေမႏွင္း နားမွာ မေနေပးႏုိင္ ေပမယ့္ ေမႏွင္းရဲ႕ ကမာၻမွာေတာ့ ကုိကိုက အနားမွာ အၿမဲရွိေနမွာပါ။
ေမႏွင္း ကိုကုိ႔ကို ခ်စ္လြန္းလုိ႔ စြန္႔လႊတ္လုိက္တာပါ။ **
ဘယ္လုိက ဘယ္လုိက်က်န္ခဲ့မွန္းမသိေသာ စာရြက္ေလးက စာကိုဖတ္ရင္း ခိုင္ဇင္ ငိုင္ေနမိသည္။ ေမႏွင္းက ခ်စ္လြန္းလို႔ စြန္႔လႊတ္တာ ဆုိေသာ စကားလံုးက ခိုင္ဇင္ နွလံုးသားကုိ ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္ေလသည္။ ခိုင္ဇင္ တစ္ေယာက္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ကို႔ကုိ ရေအာင္ယူခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အသဲနင့္ေအာင္ခ်စ္တဲ့ သူေတြၾကေတာ့ တစ္ေယာက္ေပ်ာ္ဖုိ ႔တစ္ေယာက္က စြန္႔လႊတ္တာတဲ့။ ခိုင္ဇင္တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ျပီး လူႏွစ္ေယာက္ ရင္ကြဲေနရတဲ့အျဖစ္ေတြပါလား ... ။
" ကုိ "
" အင္း "
" ေမႏွင္းဆီ သြားလိုက္ပါ "
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ "
" ခိုင္ဇင္ နားလည္ပါတယ္ကုိ... ေမႏွင္းဆီသာ သြားလုိက္ပါ "
" ခိုင္ဇင္ .. ဒါ ကစားစရာမဟုတ္ဘူးေနာ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္ ရင္ကြဲရမယ့္ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ ခိုင္ဇင္ မၾကည့္ရက္ဘူး "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခုိင္ဇင္ "
" သြားလုိက္ပါ.. ဒီမွာ ခုိင္ဇင္ ရွင္းျပလုိက္မယ္ "
ခုိင္ဇင့္ဆီမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ လင့္ခရုဆာ ကားကုိ ေမာင္းကာ ထြက္သြားေသာ ဟိန္းခန္႔ကို ၾကည့္ကာ ခုိင္ဇင့္ပါးထက္သို႔ မ်က္ရည္တစ္စက္ေၾကြက်လာသည္။ ၀မ္းသာသည့္ မ်က္ရည္စက္မ်ားပါ။ ခိုင္ဇင္တစ္ေယာက္ နာက်င္ေနရေပမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြးမိရင္း ေျဖသိမ့္မိပါသည္။ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ကားေလးကုိၾကည့္ရင္း ခုိင္ဇင္ ရင္ထဲမွလဲ
" အခ်စ္ဆုိတာရယူလုိက္မွ မဟုတ္ဘူး ... ေပးဆပ္တာ၊ စြန္႔လႊတ္တာလဲ အခ်စ္တစ္ခုဆုိတာ ခုိင္ဇင္နားလည္သြားပါျပီ ကို .... ကို႔ကုိ ခ်စ္ေပမယ့္ ခိုင္ဇင့္ထက္ခ်စ္တဲ ့ေမႏွင္းရင္ခြင္မွာ ပိုျပီး ေပ်ာ္မွာပါ ကုိရယ္... "
လြမ္းဆုေလး
ႀကိဳးစားပါအုံးမည္။
0 comments:
Post a Comment